ایرانیِ گیلانی

هفت-هشت تا مجروح بودیم در یک اتاق بزرگ.ازهر ملیتی!اصفهانی،لر،آذری،شیرازی،کرد،بلوچ!ازهرکدام مان صدایی بلند می شد:اصفهانی ناله میکرد،لره با یا حسین(ع)گفتن سعی می کرد دردش را ساکت کند،بلوچه از شدت درد میله های دو طرف تخت را گرفته بود و فشار می داد و شُرشُر عرق می ریخت و من هم خجالت و رودربایستی را گذاشته بودم کنار و یک نفس نعره می کشیدم ننه ام را صدا می کردم!فقط نفر آخر که یک رشتی بود ،هم درد می کشید و هم میان آه و ناله هایش کرکر می خندید.کم کم ماهایی که ناله می کردیم توجهمان به او جلب شد.حالا ما هفت نفر داشتیم او را نگاه می کردیم و او آخ و اوخ می کرد و بهد قهقهه می زد و می خندید.

مجروح بغل دستی ام که جفت پاهایش را گچ گرفته و سر و صورتش را باندپیچی کرده بودند،با لهجه اصفهانی و نگرانی گفت:ببینم مگر بخش موجی ها طبقه بالا نیست؟مجروح آن طرفی که بلوچ بود گفت:فکرکنم هم مجروح شده هم موجی!با نگرانی گفتم:نکند یکهویی بزنه سرش و بلند شود و دَخل مان را بیاورد!؟مجروح رشتی خنده اش را خورد.چهره اش از درد درهم شد و با لهجه غلیظ گیلکی گفت:شماها نگران من هستید؟مجروح بلوچی گفت:بیشتر نگران خودمانیم.تو حالت خوبه؟

بنده خدا دوباره به قهقهه خندید و ما بیشتر نگران شدیم.داشتیم ماست های مان را کیسه می کردیم.من یکی که اگر پاهایم آش و لاش نشده بود،یک لحظه هم معطل نمی کردم و جانم را بر می  داشتم و می زدم به چاک!مجروح رشتی ناله جانسوزی کرد و گفت:نترسید.من حالم خوبه؟مجروح اصفهانی گفت:معلومه!وبه سر و وضع او اشاره کرد.مجروح رشتی دوباره خندید و گفت:نترسید.من همه اش یاد مجروح شدنم می افتم و به خاطر همین می خندم.با تعجب پرسیدم:مگه تو چه طوری مجروح شدی؟

اولش نمی خواست ماجرا را برای مان تعریف کند.اما من و بچه های دیگر که توجه شان جلب شده بود،آن قدر به مجروح اصرار کردیم تا اینکه قبول کرد واقعه مجروح شدنش را برای مان تعریف کند.مجروح رشتی چند بار ناله و هِروکر  کرد و بعد گفت:من و دوستانم که همه باهم همشهری بودیم،در محاصره دشمن افتاده بودیم.دیگر داشتیم شهادتین مان را میخواندیم.دشمن هم لحظه به لحظه نزدیکمان می شد.بین ما هیچ کس سالم نبود.همگی لت و پار شده و نای تکان خوردن نداشتیم.داشتیم خودمان را برای رسیدن دشمن و خوردن تیر خلاصی و رفتن به بهشت آماده می کردیم که...مجروح رشتی بار دیگر به شدت خندید.

از خنده بلندش ماهم به خنده افتادیم.مجروح رشتی که با هر خنده بلند یک قسمت از پانسمان روی شکمش خونی می شد،ادامه داد:آره...داشتیم آماده شهادت می شدیم که یک هو از طرف خط خودی فریاد یا حسین(ع)و یا زهرا(ع)بلند شد.من که از دیگران سالم تر بودم!به زحمت تکانی به خودم دادم و نیم خیز شدم.دیدم که ده ها بسیجی دارند تخته گاز به طرفمان می آیند.با خوشحالی به دوستانم گفتم:بچه ها دارند می آیند.بعد همگی با خوشحالی و به خیال اینکه آنها از لشکر خودمان هستند شروع کردیم به زبان گیلکی کمک خواستن و صدا زدن آنها.مجروح رشتی دوباره قهقهه زد و قسمتی دیگر از پانسمان سرخ شد...

اما چشمتان روز بد نبیند.همین که آن بسیجی ها به نزدیکمان رسیدند،یکی شان به زبان ترکی فریادی زد و بعد همگی به طرف ما بدبخت ها که نای تکان خوردن نداشتیم تیراندازی کردند...حالا ما مثل مجروح رشتی می خندیدیم و دست و پا می زدیم و بعضا قسمتی از پانسمان زخم های مان سرخ شد...بله،ان بنده خداها وقتی سرو صدای ما را می شنوند،خیال می کنند ما عراقی هستیم و داریم به زبان عربی داد و هوار می کنیم!دیگر نمی دانستند که ما داریم به زبان گیلکی داد و فریاد می کنیم.من که از دیگران بهتر فارسی را بلد هستم،شروع کردم به فارسی حرف زدن و امان خواستن و ناله کردن.یکی شان با فارسی لهجه دار فریاد زد:آهای خاک بر سر ها!مگر شماها ایرانی هستید؟

با هزار مکافات توی آن تاریکی و آتش دشمن و گلوله،حالی شان کردم که ماهم ایرانی هستیم اما گیلانی!بنده خداها به ما که رسیدند کلی شرمنده شدند.بعدش با مهربانی زخم هایمان را پانسمان کردند و بی سیم زدند عقب تا بیایند مارا ببرند.حالا من که در بین دوستانم بهتر فارسی حرف می زدم با کسی که بین ترک ها فارسی بلد بود نقش مترجم را بازی می کردیم و هم قربان صدقه یکدیگر می رفتیم و هم فحش می دادیم و گله می کردیم که چرا به زبان آدمیزاد کمک نخواسته ایم و منظورمان را نرسانده ایم!تا نیم ساعت درد یادمان رفت و ما هم مثل مجروح رشتی می خندیدیم و ناله می کردیم.پرستار آمد.وقتی خنده و ناله مان را دید با تعجب پشت دستش زد و با لهجه ترکی گفت:وا،شماها خل و چل شده اید؟هر هشت نفری با صدای بلند خندیدیم و پرستار جانش را برداشت و فرار کرد!

"داوود امیریان"نشریه امتداد

پی نوشت1:ای آب ندیده،آبی شده ها*****بی جبهه و جنگ،انقلابی شده ها

مدیون لب خنده جانبازانید*****ای بر سر سفره آفتابی شده ها (سردار شهید حاج عبدالله رودکی)

پی نوشت2:اللهم عجل لولیک الفرج....